lausitz.la : luzica.la

mehr erfahren:wjace zhonić  dokumente:dokumenty  lieder:spěwy  links:pokazki   blog  serbska karta

 

Arnošt Muka
Po Delnjej Łužicy swjatki 1884 (1890)

Z: Arnošt Muka, Pućowanje po Serbach, Nakład Domowiny Budyšin, 1957

Sahachmoj nimo Wótšowaša (Atterwasch) přez Kerkojce (Kerkwitz), hdźež mějachu same twarjenja hišće dospołnje serbski raz, z chójčich a pěsačnych hórkow dele do nižinow rěki Nysy, kotruž we wjesce Góšćerazku (Klein Gastrose) dósćežechmoj, dachmoj so wot přewoznika přewjesć a wustupichmoj na tak mjenowanu “Swjatu Zemju” při wsy Němcach (Niemitsch/Polanowice). Wobhladachmoj najprjedy sławne Němčanske hrodźišćo, na kotrymž so z wulkeho dźěla młódne, tučne sytwy zybolachu, a kročachmoj přez rjanu wulku wjes, dokelž farar doma njebě, hnydom do małeje korčmički, hdźež chcychmoj dla nastawaceho wječora mučnej nocujo wotpočować. Tola z tym njebě ničo – a dokelž naju tam wostudły “hobožrjeńc” pospochi wobćežowaše, chwatachmoj dale po dróze přez rjanu bučinu a dubinu do Šenkojc (Schenkendorf/Sękowice), hdźež so smjerć sprócnaj do hosćenca při dróze walichmoj. Hosćencarka njechaše naju na žadyn pad přez nóc schować, wudawajo, zo nima łožow. Tuž ju dobych na to wašnje, zo jej nóclěh doprědka a to derje zapłaćich a naju pasaj (pućowanskej wopismje) přepodach, zo by jej schowała. Nětko dowjedźe naju horje na najstwu, hdźež móžachmoj sebi mjez wjele łožemi wuběrać! Nazajtra hakle zhonichmoj, zo běše žónska tohodla tak wobhladniwa była, dokelž bě před krótkim tam tež měšćank nocował, a jako rano za nim hladać přińdźe, běše ptačk dawno z woknom won bjez zapłaćenja wujěł!

Štwórtk rano wopytachmoj Šenkojskeho knjeza fararja, wo Serbowstwje pak w farskim archiwje ničo zapisane njebě, tohorunja žane wěste powěsće wo zachodźe serbskeje rěče njenamakach w Kipernje, w Starogrodźe (Stargard), Amćicy (Amtitz), a Starem Sedle (Starzeddel); w Starosedlanskich cyrkwinskich knihach drje je pisane, zo a hdy je so tam a w susodnej Kanjowskej (Canig) cyrkwi serbsce prědowało, tola tamniši knjez farar njeměješe chwile, mi swój cyrkwinski archiw pokazować, dokelž wopyt wočakowaše. Chcyše mi powěsć wo tym wupisać a pósłać, tola to so dotal stało njeje. Cyła tuta krajina při rěce Lubuši (Lubst/Lubusza) je runje kaž při Nysy jara płódna. Tuž su tam tež te wsy rjane, wulke a bohate, wosebje Stare Sedło. 

Wot tudy dojědźechmoj popołdnju ze železnicu do Gubina, hdźež znateho starožitnosćerja knjeza gymnazialneho profesora dr. Jenča wopytachmoj, kiž naju jara přećelnje přija. Na wječor wotjědźechmoj hišće z Gubina přez Choćebuz hač do Dubjego (Eichow) a nóžkowachmoj srjedź nocy přez Kśišow (Krieschow) a Górnu po mi znatym puću do Popojc, hdźež po połnocy so do šule dobywachmoj. Mój přećel knjez kantor Jordan so dla tajkeho połnócneho njeměra wulcyšnje nastróža, ale čim bóle zwjeseli, jako naju nócneju putnikow spózna. Dokelž běchmoj jara sprócnaj, na druhe ranje dołho spachmoj, doniž naju mój luby stary přećel dr. Surowin, ryćer pp., z łoža mjetać njepřińdźe. Wón běše z dalokich krajow so před krótkim do Bórkow wróćiwši tuto dopołdnjo njenadźicy do Popojc přišoł. Radosć zasowidźenja běše jara wulka. Wón naju z Popojskimaj knjezomaj fararjom a kantorom sobu do Bórkow nawabi, hdźež cyłe popołdnjo w čołmje po wodźe jězdźachmy a wječor so dołho w Sliwojcec hosćencu wjesele rozmołwjejo a napojejo zabawjachmy w towarstwje Bórkowskich přećelow a znatych, wosebje nětko zemrěteho kantora Pósta a Bórkowskeho lěkarnika.

Wječor pozdźe jědźechmy z wozom wróćo do Popojc a nazajtra připołdnju woteńdźechmoj mój z hospodliweje Popojskeje šule, zo by so jedyn do Lipska a druhi do Kamjenicy wróćił.

KÓNC

impressum